Bir yıl önce bu saatte bir yara açıldı, hiç kapanmak bilmiyor...

Meslek icabı, binlerce insanın ölüm acısına tanıklık ettim. Özellikle, polis muhabirliği yıllarımda, daha çok insanların en acılı zamanlarında yanlarında bulundum. Onların hikayelerini yazdım.
Bir söz vardır ya "ölümün ne demek olduğunu ancak bir yakının öldüğünde anlarsın" diye... Bunun ne kadar doğru olduğunu, babamı kaybedince çok iyi anladım.
Karşılaştığım vakalar, muhakkak ki benim zihnimde izler, yaralar bıraktı... Ancak yaraların en derini, 27 Ekim 2015 tarihinde, bir yıl önce, tam da bu yazıyı kaleme aldığım şu saatlerde, (Saat 14.00 sıraları) aldığım telefonla açıldı. Ve o günden sonra bir türlü kapanmak bilmiyor...
Babam son bir iki senedir, "Ben ölüme hazırım, yakında öleceğim" diyordu. Öldüğü vakit, sanki bu vaktin yaklaştığını, hatta çok yakın olduğunu biliyormuş gibi geldi bize.
İşlerim yoğun olduğu için geçen yıl kurban bayramında onları ziyarete gidememe durumum söz konusu olmuştu. Ama onun o "Ben gidiciyim" şeklindeki ruh hali, beni ona götürmüştü adeta. Çok farklı bir süreç yaşıyordu. Aslında sağlıklı görünüyordu. Sadece bacaklarındaki sorun yüzünden, namazlarını oturduğu yerden kılabiliyordu.
Belli aralıklarla, "Ben hazırım, yakında gideceğim" diyip duruyordu. Hatta, kısa süre önce bizim yeğenlere, bağ bahçe işlerinde kullandığı aletlerin nasıl çalıştırılacağı konusunda izahatlar yapmış.
"Yav baba, etme, gitme..." Yok, laf dinlemiyor. Hatta bu fotoğrafı çektiğim tarih olan 27 Eylül 2015 günü, vedalaşırken söylediği şu sözleri hiç unutmam mümkün değil: "Bundan sonra bir daha görüşemeyiz. Hakkını helal et. Benim haklarım da helal olsun..."
Allah hepimize, hepinize, herkese, ölüme bu denli hazır olmayı nasip eylesin.